Ne zaman kapattık gözlerimizi; gerçeğe, doğruya, öze...
Ne zaman vazgeçtik bizi biz yapan değerlerden,
En sevdiğin dondurma, favori rengin, uğurlu eşyan, huzur bulduğun müzik, kalbinin ait olduğu an...
Hangisini hatırlıyorsunuz?
Sabah evden çıkıp arabalara bindiğimizde kaçımız büyüyen ağacı, çiçek açan dalları, yavru kediyi yolun sesini fark ediyor...
Aceleyle uyanıp poğaça ile geçiştirilen kahvaltılar, uyanık kalmak için içilen kahveler, ıslanmamak için kaçılan yağmur, saçlarımızı korumaya çalıştığımız rüzgar, biraz mutluluk için yenen çikolatalar...
Hepsi fazlasıyla hızlı yaşamak için, hepsi anı doldurmak için...
Peki bizim hikayemizde biz neredeyiz?
Gerçekten sözlerini içimizde hissederek en son ne zaman şarkı dinledik, kendimize karnımızı doyurmak için değil ruhumuzu doyurmak için ne zaman yemek hazırladık, bol bol kahkaha atarak ya da ağlayarak ne zaman bir film izledik, aşkı aradık mı, sevdaya dair şiirleri cebimizde saklamaktan vazgeçip ne zaman okuduk sevdiceğimize, avare avare gezip kulak verdik mi kalplerimizin sesine, yoksa hala zamanı gelmedi mi uyanmanın...
Size aşağıda linkini bırakacağım notalarla aşk diliyorum, kimin hangi anlamda ihtiyacı varsa aşka yüreğinde bir an evvel onu bulması ve uyanması dileğiyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder