Ayben, sabah güne başlarken her zaman yaptığı gibi telefonunu eline aldı. Sosyal medyada gezdi, yeni koleksiyonlara göz attı ve her bir marka sayfasını inceledi. Bugün "almasam olmaz" dediği yeni bir trençkot vardı. Hem çok şıktı hem de hemen her kombinle kullanılabilir diye düşündü. Kendi kendine: “Bunu almalıyım, mutlaka ihtiyacım olur...”dedi.
Memur olarak çalıştığı ofise gitmek için hazırlanırken, dolabındaki onca kıyafet arasında yine de ne giyeceğini bulamıyordu. Hatta bir ara “ne kadar çok şeyim var” diye düşündü ama sonunda yine en yeni elbiseyi seçti. Bu ona biraz moral veriyordu. Ofisteki her gün, sıkıcı rutinle geçiyor; sabah 9’dan akşam 6’ya kadar oturduğu masada, yeni bir kıyafet almak gibi küçük bir ödülün kendisine biraz olsun keyif vereceğini düşündü.
Ayben, evde de sürekli yeni şeyler alır ama çoğu zaman kullanmazdı. Sadece almanın heyecanını yaşamak yetiyordu. O koca kutuları açmak, poşetlerden yeni bir şey çıkarmak – işte o an hayatının en güzel anıydı. Kıyafetler, dekorasyon ürünleri, makyaj malzemeleri... Her biri, “şu an” için gerekli gibiydi. Ama o kadar çok şey vardı ki, odaların bir köşesine konulmuş eşyalar bazen gözden kaybolur, başka zamanlarda ise ne olduğunu bile hatırlamazdı.
Bir akşam, akşam yemeğini hazırlarken eski bir fotoğraf albümüne denk geldi. Üniversiteden mezuniyet fotoğrafı. Hemen sonra başka bir albüm, yıllar önce aldığı ve kullanmadığı bir aksesuarla çekilmiş bir fotoğraf. “Yine bir şeyler alıp da kullanmamak ne kadar tanıdık bir his,” diye düşündü...
.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder